Brrrr...

Het was nacht. De kille vochtigheid klom langs je benen omhoog tot de haartjes in je nek rechtop gingen staan. De stilte was nog stiller dan anders en viel als een dik deken over alles heen. Af en toe scheen licht van de maan in de duistere kloostertuin... Als uit het niets stond ineens een vreemde gedaante tussen de grillige takken.

Met een ijselijke gil - was het gelach? - kwamen 2 valse katachtige monsters op haar afgelopen en draaiden spinnend rond haar benen. Ze bukte zich en fluisterde haar kompanen toe in een vreemde taal.

Toen de dieren weg waren, keek ze op en vroeg 'gaan we nu terug naar binnen, ik heb het koud?'

J. en ik maakten samen deze cape. De binnenkant is een oud laken, de buitenkant van de cape bestaat uit meerdere lagen tule. Mijn taak bestond er uit het patroon te voorzien en de tule te knippen en te spelden (dat schuift verschrikkelijk). Het stikwerk gebeurde door J. zelf.

Ze werd onherkenbaar gemaakt door meneer, die ook de andere kinderen van een laagje schmink voorzag.



Voor de kleren van de andere kinderen haalden we oudere stukken uit de verkleedkoffer. N. kreeg ook nog een laagje tule over zich heen.



Veel griezelplezier vanavond!