Eigenwijze nuchterheid

Ik ben groot geworden zonder Jip en Janneke en zonder Pluk van de Petteflet met zijn kraanwagentje. Zonder Floddertje, zonder Abeltje en zonder Minoes. Ik weet niet hoe het komt, maar schrijfsels van Annie M.G. Schmidt vonden om een of andere reden hun weg naar mijn handen niet. Ik kan me vergissen, maar volgens mij zaten die niet in de gemeentelijke bibliotheek, die ik bijna compleet verslonden heb.
De spin Sebastiaan (het is niet goed met hem gegaan), die herinner ik me wel nog. Maar gedichtjes die beginnen met 'Ik wil niet meer, ik wil niet meer!' pasten vast niet in het pedagogisch project van mijn toenmalige school.

Toen HEMA zijn (haar?) intrede deed in onze contreien, was ik opgetogen over het nieuwe aanbod papierwaren, servies, knutselspullen (toverstiften!), beddengoed,... Maar ik snapte niet waarom iedereen opeens rondliep met al die Jip-en-Janneke-dingen: gommen, brooddozen, pennezakken, lippenbalsem,...

Intussen zijn we vele jaren verder en hebben Jip en Janneke de wereld van onze kinderen opgeleukt met heerlijk eenvoudige avonturen, hield Floddertje hier huis, en zagen we de krullevaar al wel honderd keer wegvliegen.

Op een moment dat haar kinderboeken en -versjes overal aanwezig zijn, wou ik jullie er graag even op wijzen dat Annie M.G. Schmidt niet alleen schreef voor kinderen, maar af en toe ook over kinderen. Een 2-tal jaar geleden verscheen dit fijne boekje.

"Men wordt moeder... Ik zal niet zeggen helemaal vanzelf, maar toch, het komt over ons zoals de mazelen: op een dag wordt men wakker en zegt, kijk eens aan, nu ben ik moeder. En verder wijst het zich vanzelf. De dokter zegt wat het kind moet eten, de firma Jansen zegt wat het kind aan moet hebben, de oma zegt dat het kind het te koud heeft, de vader zegt dat het kind het te warm heeft en 85 vriendinnen zeggen: ik heb het allemaal anders gedaan, maar het is best mogelijk dat het zo ook nog wel goed komt."

Het bevat 16 columns van haar hand, geschreven in de jaren '50, aangevuld met 8 liedjes. Ik neem het af en toe vast en lees dan een stukje, en keer op keer moet ik glimlachen. Ze vertelt over 'de gilde van kinderwagenmoeders', ("de gezapheid, het breisteekgevoel"), vindt het wel handig dat haar zoontje een zusje verzon ("we kunnen altijd zeggen: Annabelletje zou dat noooooit doen"), en steekt de draak met de Gevolgen van de Foute Pedagogie, steeds geestig, treffend en met verwondering.
Ook leuk om te lezen, is haar beschrijving van het sollicitatiegesprek waarbij de personeelschef informeert naar de luiers en het huiluurtje van de sollicitant.

En dit is geplukt uit een stukje over hoe ouders hun kinderen bedriegen:

"Kijk 's! De trein komt binnen! zeg ik tegen hem. Wij wonen vlak bij een minuscuul stationnetje, waar een elektrische trein langs raast en soms genadig stopt. Kijk! De trein komt binnen.
Hij laat verschrikt zijn krentenbol vallen en klampt zich aan me vast met ogen vol verrukte verbazing. En pas als de trein piepend stopt, begrijp ik het. Hij dacht dat de trein door de ruiten heen in de kamer zou denderen. Dit is natuurlijk een grote teleurstelling en maar een heel klein beetje een opluchting. Ha ha, lach ik en hij kijkt me pijnlijk getroffen aan. Zie je wel, 't mens is toch een oplichtster, denkt hij. En hij heeft gelijk. Precies zoals laatst, toen hij naast me dribbelde en ik aldoor riep: Schiet op, we moeten de trein halen. Toen meende hij ook dat we met de trein, ingepakt, huiswaarts zouden keren."