Nostalgie

Het is nu een drietal jaar dat wij autoloos door het leven gaan (en vooral fietsen). We zouden het iedereen aanraden. Echt. Het vergt dan wel veel organisatie, maar er zijn ook heel veel voordelen aan verbonden. Niet zoeken naar een parkeerplaats, geen auto wassen, geen keuring, tijd om met elkaar te praten als we op de trein of de bus zitten, of om een spelletje te spelen, geen verzekeringen en geen brandstof betalen, om nog maar te zwijgen van de ecologische voordelen.

Maar er zijn ook slachtoffers van ons autoloze bestaan: niet in het minst onze grootmoeders. Was het van te voren al niet evident om af en toe eens op bezoek te gaan, dat is het nu nog minder. Door de verplaatsing wordt zo'n bezoek al gauw een daguitstap.

Gelukkig zijn er ook vakanties. Gisteren nam ik met de oudste 3 kinderen de trein naar Brugge om op bezoek te gaan bij mémé (1 van de 3). Tweeënnegentig lentes jong en al bijna 10 jaar alleen, woont ze nog steeds thuis. Al kan ze steeds minder uit de voeten, haar geest en tong zijn nog scherp. Bovendien ken ik niemand die van zijn leven meer genaaid heeft dan zij en bompa, dus kom ik vaak nog iets nieuws te weten.



Bompa was kleermaker en ook zoon en kleinzoon van kleermakers. Hierboven een - ja, wat is het eigenlijk - van bompa zijn vader Alphonse, ter ere van 35 jaar vakmanschap. Bompa leerde de stiel in Brussel in 't Frans bij 'Arts et Metiers'. Mémé had altijd goede punten op school en de nonnen vonden dat ze naar de normaalschool moest, maar haar moeder (mijn 'bobonne') zag Tielt niet zo goed zitten en vond dat meme maar moest leren naaien, dan kon ze later haar plan trekken. Toevallig trouwde ze met een kleermaker dus ze leerde later dan ook maar patronen maken, hoeden maken,...

Als we bij mémé zijn, ga ik graag eens de trap op om sfeer te snuiven in het atelier. Hoewel er steeds meer rommel komt te staan, wordt er wel niets weggehaald. Met andere woorden, alles staat er nog.

Hou je vast voor een overdosis sfeerbeelden.



Het machinepark. De machine die je misschien niet herkent, rechtsonder, is een blindezoommachine.



De strijkzone: onze favoriet toen we klein waren, was de grote strijktafel. Als je op de hendel trapt, zuigt de tafel.



Vanalles in grote hoeveelheden.



Mooie doosjes, kastjes, blikjes van vroeger.



Patronen werden getekend op bruin papier. Ze hoefden niet doorzichtig te zijn, want alles was op maat.



Bompa maakte onder andere uniformen voor de rijkswacht. De tenues van de rijkswacht werden heel gedetailleerd beschreven en gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad, hier van 1995.



Verder vooral kostuums.



Toevallig kwam ik gisteren ook te weten dat bompa ooit een prijs kreeg voor de mooiste knoopsgaten. Het doet me stilstaan bij hoe we vandaag kijken naar kleren maken, naaien en alles er rond. Vandaag zou een prijs voor de mooiste knoopsgaten waarschijnlijk niet meer gaan naar een persoon, maar naar een machine. En alles wat we zo graag 'handgemaakt' noemen, wordt hoe meer hoe liever machinaal gedaan. Zelf gebruik ik ook graag trucjes, technieken, voetjes,... die in de confectie worden gebruikt. Ik naai zelf mijn knopen met de machine aan.

De heren konden terecht bij bompa, de dames bij mémé. Ook zij maakte uniformen, o.a. voor scholen of voor de vrouwelijke cipiers. Verder kwamen dames vooral bij haar terecht voor feestelijke gelegenheden: communies, huwelijken, dopen,... Hieraan werkte ze soms tot in de vroege uurtjes. Ze maakte voor vrouwen en kinderen jurken, blouses, mantels,... Het liefste maakte ze de mantels. Naar eigen zeggen combineerde ze hiervoor 3 patroonsystemen voor een perfecte coupe. Helaas zijn er weinig foto's van wat er destijds werd gemaakt.

Sporadisch werden ook trouwjurken gemaakt. Van deze is er wel een foto terecht gekomen.

Mémé deed ook de winkel met confectiekleding. Naarmate dat beter begon te gaan, verlegde mémé haar actieterrein steeds meer naar de verkoop en retouches van kledij die in de winkel werd verkocht.

Gisteren vond ik haar 'portfolio' van op school, al noemden ze dat vroeger waarschijnlijk anders.





Size 0 is blijkbaar niet alleen van onze tijd. Volgens mémé tekende men de silhouetten destijds zo smal omdat mensen na de oorlog graatmager waren.





Zie dat kapsel.

Nog een laatste vondst: een cursus of naslagwerk met een heleboel opstellingen van colberts, ondervesten, overjassen, jaquets, mantels, de pelerine en de cape, broeken (pofbroek, rijbroek, met of zonder plooien, korte broek,...) en rokken (basisrok, halfwijde rok, broekrok of fietsrok, en 101 variaties). Voila, we weten weer wat gemaakt de komende jaren.